Het plaatsen van mensen met psychische problemen in een woonwijk kan een aantal uitdagingen en problemen met zich meebrengen, zowel voor de betrokkenen als voor de buurt. De regering in Den Haag heeft willen bezuinigen door de psychiatrische instellingen te sluiten. Deze aanpak is goedkoop omdat het verblijven in een inrichting veel kosten met zich meebrengen. Ook kunnen mensen met psychische problemen vaak beter herstellen in een normale woonomgeving dan in een instelling. Ze hebben de mogelijkheid op meer autonomie, meer sociale contacten en een betere kwaliteit van leven. De regering wil dat ambulante diensten en wijkgerichte ondersteuning de zorg van de instellingen overnemen.
Problemen
Nu blijkt echter dat door personeelsgebrek deze zorg minimaal geleverd wordt. Daardoor heeft de woonwijk vaak overlast van deze mensen. Dit leidt tot lawaaioverlast of ongepast gedrag, wat de sfeer in de buurt negatief beïnvloed. Daardoor kunnen mensen met psychische problemen vaak moeilijk aansluiting vinden in de wijk. Buurtbewoners zijn vaak op hun beurt onvoldoende geïnformeerd over de aard van psychische problemen van hun buren. Dit komt door de privacywetgeving.
Veiligheid
Vaak hebben mensen met ernstige psychische problemen daarnaast een drugs- of alcoholverslaving. Dan liggen er naast de gevaren van overlast ook het brandgevaar in een flat of (boven, onder of naaste) woning op de loer. Dat geeft geen veilig gevoel voor de omliggende bewoners.
Zorgmijders
Een ander probleem vormen de zorgmijders. Deze groep mensen weigeren alle zorg en denken hun problemen zelf wel te kunnen oplossen. De verzorgenden moeten met veel geduld en in kleine stapjes een vertrouwensband met deze groep mensen proberen op te bouwen. Kans op succes is niet altijd aanwezig. Ook is hier speelt weer mee dat er te weinig budget en te weinig personeel voor aanwezig is.
Vergrijzing
Door vergrijzing van de bevolking leidt tot een toenemende zorgvraag. Ook gaan veel zorgverleners zelf met pensioen, wat weer leidt tot personeelstekort. Door het personeelstekort zijn er vaak lange wachtlijsten voor hulp, wat betekent dat mensen niet altijd de zorg en begeleiding krijgen die ze nodig hebben in hun woonomgeving.
Conclusie
De plaatsing van mensen met psychische problemen in een woonwijk kan goed verlopen als er voldoende aandacht is voor begeleiding, communicatie en wederzijds begrip. Het is een regeringsbesluit en woningcoöperaties zijn verplicht deze mensen te plaatsen. Het is daarom belangrijk om de buurt er bij te betrekken, voorlichting te geven en goede afspraken te maken over begeleiding en ondersteuning. Helaas wordt dit niet altijd gedaan door tijd- en personeelsgebrek en de wet op de privacy. De nieuwe bewoners en de bestaande buurtbewoners zullen zich dus noodgedwongen moeten aanpassen. Dit kan tijd, geduld en wederzijds begrip vergen. Als hier geen voldoende aandacht door de instanties aan besteed wordt, is de kans op escalatie niet denkbeeldig.